آرمان مهدویت مذهبی ، اعتقادی
حمد سر سفره
آورده اند که ابو حنیفه (امام حنفیان اهل سنّت ) با امام صادق (ع) غذا می خورد، هنگامی که امام صادق علیه السّلام دست از غذا کشید، فرمود :
همه ستایشها، ویژه خداست که مالک و مربّى جهانیان است. خدایا، این (نعمت) از آنِ تو و از آنِ رسول توست. پس ابو حنیفه خطاب به امام صادق (ع) گفت : ای ابا عبدالله، آیا با خدا شریک قرار می دهی؟ امام صادق علیه السّلام فرمودند :
وای بر تو : خداوند تبارک وتعالی در قرآن می فرماید :
«و زبان به عیبجویى و انکار [نسبت به پیامبر] نگشودند مگر پس از آنکه خدا و پیامبرش آنان را از فضل و احسان خود توانگر ساختند» (التوبه : ۷۴)
و نیز خداوند عزّ و جلّ در آیه ای دیگر از قرآن می فرماید :
«و اگر آنان به آنچه خدا و پیامبرش به ایشان عطا کردهاند، خشنود مىشدند و مىگفتند: خدا ما را بس است خدا و پیامبرش به زودى از فضل و احسان خود به ما عطا مىکنند».(التوبه : ۵۹)
ابو حنیفه گفت : بخدا قسم انگار تا کنون هیچگاه آن دو آیه را ندیده و نشنیده بودم . آنگاه امام صادق علیه السّلام فرمود :
آری تو آنها را شنیده و قرائت کرده ای، و لکن خداوند در باره ی تو و امثال تو این آیه را نازل کرده است که :
«این چنین نیست که مىگویند، بلکه گناهانى که همواره مرتکب شدهاند بر دلهایشان چرک و زنگار بسته است [ بطوریکه حقایق را افسانه مىپندارند.]» (المطففین : ۱۴)
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
۱۷- کَنْزُ الْفَوَائِدِ لِلْکَرَاجُکِیِّ، ذَکَرُوا أَنَّ أَبَا حَنِیفَهَ أَکَلَ طَعَاماً مَعَ الْإِمَامِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمَا الصَّلَاهُ وَ السَّلَامُ فَلَمَّا رَفَعَ الصَّادِقُ( ع) یَدَهُ مِنْ أَکْلِهِ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ اللَّهُمَّ هَذَا مِنْکَ وَ مِنْ رَسُولِکَ ص فَقَالَ أَبُو حَنِیفَهَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَ جَعَلْتَ مَعَ اللَّهِ شَرِیکاً فَقَالَ ع لَهُ وَیْلَکَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ یَقُولُ فِی کِتَابِهِ:
))وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ(( ، وَ یَقُولُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی مَوْضِعٍ آخَرَ ))وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ((
فَقَالَ أَبُو حَنِیفَهَ : وَ اللَّهِ لَکَأَنِّی مَا قَرَأْتُهُمَا قَطُّ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ وَ لَا سَمِعْتُهُمَا إِلَّا فِی هَذَا الْوَقْتِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع) بَلَى قَدْ قَرَأْتَهُمَا وَ سَمِعْتَهُمَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَنْزَلَ فِیکَ وَ فِی أَشْبَاهِکَ ))أَمْ عَلى قُلُوبٍ أَقْفالُها وَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى کَلَّا بَلْ رانَعَلى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ(( – بحار الأنوار (ط – بیروت) ؛ ج۱۰ ؛ ص۲۱۶
