آرمان مهدویت مذهبی ، اعتقادی
نامه ی امام حسین علیه السلام به معاویه:
در ایّامی که «مروان بن حکم» از طرف معاویه حاکم مدینه بود به دروغ به وی نوشت که: «گروهی از رجال و شخصیتهای عراق و حجاز نزد حسین بن علی رفت و آمد میکنند و به نظر میرسد که او بزودی قصد قیام و مخالفت با تو دارد.»
معاویه، پس از دریافت این گزارش نامه ای به این مضمون به حسین بن علی ـ علیه السلام ـ نوشت:
«گزارش پارهای از کارهای تو به من رسیده است. سوگند به خدا هر کس پیمان و معاهده ای ببندد، باید به آن وفادار باشد[۱] پس مواظب خود باش و به عهد و پیمان خود وفا کن و اگر این گزارشات صحت داشته باشد و با من مخالفت کنی با مخالفت روبرو میشوی و اگر بدی کنی بدی میبینی، از ایجاد اختلاف میان امت بپرهیزید… .»[۲]
امام حسین ـ علیه السلام ـ در پاسخ معاویه چنین نوشت:
«در آنچه در باب من به گوش تو رسیده، یک مشت سخنان بی اساس است که چابلوسان و سخن چینان تفرقه انداز و دروغ پرداز، از پیش خود ساخته و پرداخته اند. این گمراهان بی دین دروغ گفته اند. من نه تدارک جنگی بر ضد تو دیده ام و نه قصد خروج بر ضد تو داشته ام، ولی از اینکه بر ضد تو و بر ضد دوستان ستمگر و بیدین تو، که حزب ستمگران و برادران شیطانند، قیام نکرده ام از خدا میترسم.
آیا تو قاتل «حجر بن عدی» و یارانش نبودی؟ قاتل کسانی که همه، از نمازگزاران و پرستندگان خدا بودند؛ کسانی که بدعتها را ناروا شمرده و با آن سخت مبارزه میکردند، و کارشان امر به معروف و نهی از منکر بود. تو پس از آن که به آنان امان دادی و سوگندهای اکید یاد کردی که آزارشان نکنی، برخلاف امان و سوگند خود، آنان را ظالمانه کشتی، و با این کار، بر خدا گستاخی نموده، عهد و پیمان او را سبک شمردی.
آیا تو قاتل «عَمرو بن حَمِق» آن مسلمان پارسا که از کثرت عبادت چهره و بدنش فرسوده شده بود، نیستی که پس از دادن امان و بستن پیمان ـ پیمانی که اگر به آهوان بیابان میدادی، از قله های کوهها پایین میآمدند ـ او را کشتی؟!
آیا تو نبودی که «زیاد» (پسر سمیّه) را برادر خود خواندی و او را پسر ابوسفیان قلمداد کردی در حالی که پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرموده است: «نوزاد به پدر ملحق میگردد و زناکار باید سنگسار گردد.»[۳]
ای کاش جریان به همین جا خاتمه مییافت، اما چنین نشد. بلکه تو پسر سمیه را پس از برادر خواندگی، بر ملت مسلمان مسلط ساختی و او نیز با اتّکا به قدرت تو، مسلمانها را کشت. دستها و پاهایشان را قطع کرد و بر شاخه های نخل به دار آویخت! ای معاویه! تو عرصه را چنان بر مسلمانان تنگ ساختی که گویی تو از امت، و این امت از تو نبوده اند!
آیا تو قاتل «حضرمی» نیستی که جرم او این بود که همین «زیاد» به تو اطلاع داد که «وی پیرو دین علی است»، در حالی که دین علی ـ علیه السلام ـ همان دین پسر عمویش پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ است و بنام همان دین است که اکنون تو بر اریکه حکومت و قدرت تکیه زده ای! و اگر این دین نبود، تو و پدرانت هنوز در جاهلیت به سر میبردید و بزرگترین شرف و فضیلت شما رنج و مشقت دو سفر زمستانی و تابستانی به یمن و شام بود[۴] ولی خداوند در پرتو رهبری ما خاندان، شما را از یک زندگی نکبت بار نجات بخشید.
ای معاویه! یکی از سخنان تو این بود که: در میان امت ایجاد اختلاف و فتنه نکنم. من هیچ فتنه ای بزرگتر و مهمتر از حکومت تو بر این امت سراغ ندارم.
دیگر از سخنان تو این بود که: مواظب رفتار و دین خود و امت محمد ـ صلّی الله علیه و آله ـ باشم. من وظیفه ای بزرگتر از این نمیدانم که با تو بجنگم، و این جنگ، جهاد در راه خدا خواهد بود، و اگر (بنا به عللی) از قیام بر ضد تو خودداری میکنم از خدا طلب آمرزش میکنم و از خدای میخواهم تا مرا به آنچه موجب رضایت و خشنودی او در آن است راهنمایی و هدایت کند.
ای معاویه! دیگر از سخنان تو این بود: «اگر من به تو بدی کنم با من بدی خواهی کرد و اگر با تو دشمنی کنم، دشمنی خواهی کرد». باید بگویم: در این جهان نیکان و صالحان همواره با دشمنی بدکاران روبرو بوده اند، و من امیدوارم دشمنی تو زیان به من نرساند و زیان بد اندیشیهای تو بیش از همه متوجه خودت گردد پس هر قدر میتوانی دشمنی کن!
ای معاویه! از خدا بترس و بدان که گناهان کوچک و بزرگت، همه در پرونده خدایی ثبت شده است. این را نیز بدان که خداوند جنایات تو را که به صِرفِ ظنّ و گمان مردم را میکشی، و به محض اتهام (به دوستیِ علی ـ علیه السلام ـ) آنان را بازداشت و گرفتار میسازی، و کودکی شراب خوار و سگ باز (یعنی یزید) را به حکومت رسانده ای، هرگز به دست فراموشی نخواهد سپرد.
تو با این کارهایت، خود را به هلاکت افکندی، دین خود را تباه ساختی، و حقوق ملت را پایمال کردی. والسلام».[۵]
منبع : https://pasokh.org
****************************************************************************
[۱] البته معاویه این سوگند را فقط در مواردی روا میدانست که ذی نفع باشد و اِلّا هم او بود که به معاهده اش با امام حسن مجتبی ـ علیه السلام ـ عمل نکرد.
[۲] محمد بن حسن طوسی، اختیار معرفه الرّجال (معروف به رجال کَشّی)، ص ۴۸٫
[۳] الولدْ لِلفراش و للعاهِر الحَجَر.
[۴] اشاره به آیه: إِیلافِهِمْ رِحْلَهَ الشِّتاءِ وَ الصَّیْفِ. (سوره قریش آیه ۲).
[۵] ابن قتیبه دینوری، الامامه و السیاسه، چاپ قاهره، مکتبه مصطفی البابی الحلبی، ۱۳۸۲ هـ. ق، ج ۱، ص ۱۸۰؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، تهران، مکتبه الاسلامیه، ۱۳۹۳ هـ.ق، ج ۴۴، ص ۲۱۲ به بعد؛ احتجاج طبرسی، نجف، المطبعه المرتضویه، ج ۲، ص ۱۶۱؛ اختیار معرفه الرجال، شیخ طوسی، انتشارات دانشگاه مشهد، ص ۴۸٫
