ز حسین ابن علی دور نسازید مرا

امام_حسین علیه السلام

دوش در عالم رویا به بهشتم بردند
وندر آن باغ به دست ملکی بسپرند

دست من دست مَلک بود و روان گردیدم
راهی از بهر تماشای جنان گردیدم

چه بهشتی ،همه درهاله ای از نور و سرور
طاقی از گل زده بودند ، به هر راه عبور

اهل جنت همه چون قرص قمر میبودند
همه آیینه ای از صبح ظفر میبودند

سینه ها پُر زِ می عشق و تهی از غم بود
حُجره هاشان همه از برگ گل مریم بود

انبیـا در طبق نور گذر میکردند
میگذشتند و به ما نیز نظر میکردند

هر چه دیدم به جنان مظهر زیبایی بود
ملکم داد نشان ، آنچه تماشایی بود

مَلکم گفت به هرجا طلبی خانه بگیر
تو پرستوی بهشتی به جنان لانه بگیر

همه ی اهل جهان گوش به فرمان توأند
آنچه دیدیم به جنت ، همه از آن توأند

تا به من از ملک این گونه سخن گشت خطاب
همه ی باغ جنان بر سر من گشت خراب

گفتم اورا که منم تشنه ، می ناب کجاست؟
همه ارزانی تو خانه اربـاب کجاست؟

عمر من در طلب دیدن دلدار گذشت
شب و روزم به هوای رخ آن یار گذشت

به چه کارآیدم این روضه ی رضوان بی دوست ؟
که بُود باغ جنان ، آتش سوزان بی دوست

بهر من باغ جنان نیست ‌، مگر روی حسین
زین گلستان خیالی ببرم سوی حسین

ببر آنجا که بهشت ازلی میباشد
ببر آنجا که حسین ابن علی میباشد

بی حسینم، به دل از رحمت حق واهمه هست
ببر آنجا که حسین و حسن و فاطمه هست

بی حسینم همه روزم به جنان شب باشد
ببر آنجا که علی اکبر و زینب باشد

یا به دوزخ ببریدم ،که بسوزد بدنم
یا نشان داده سرای شه صد پاره تنم

به جنان گرم گل و نور نسازید مرا
ز حسین ابن علی دور نسازید مرا

حیدر توکلی