آرمان مهدویت مذهبی ، اعتقادی
حمد سر سفره
آورده اند که ابو حنیفه (امام حنفیان اهل سنّت ) با امام صادق (ع) غذا می خورد، هنگامی که امام صادق علیه السّلام دست از غذا کشید، فرمود :
همه ستايشها، ويژه خداست كه مالك و مربّى جهانيان است. خدایا، این (نعمت) از آنِ تو و از آنِ رسول توست. پس ابو حنیفه خطاب به امام صادق (ع) گفت : ای ابا عبدالله، آیا با خدا شریک قرار می دهی؟ امام صادق علیه السّلام فرمودند :
وای بر تو : خداوند تبارک وتعالی در قرآن می فرماید :
«و زبان به عيبجويى و انكار [نسبت به پيامبر] نگشودند مگر پس از آنكه خدا و پيامبرش آنان را از فضل و احسان خود توانگر ساختند» (التوبة : 74)
و نیز خداوند عزّ و جلّ در آیه ای دیگر از قرآن می فرماید :
«و اگر آنان به آنچه خدا و پيامبرش به ايشان عطا كردهاند، خشنود مىشدند و مىگفتند: خدا ما را بس است خدا و پيامبرش به زودى از فضل و احسان خود به ما عطا مىكنند».(التوبة : 59)
ابو حنیفه گفت : بخدا قسم انگار تا کنون هیچگاه آن دو آیه را ندیده و نشنیده بودم . آنگاه امام صادق علیه السّلام فرمود :
آری تو آنها را شنیده و قرائت کرده ای، و لکن خداوند در باره ی تو و امثال تو این آیه را نازل کرده است که :
«اين چنين نيست كه مىگويند، بلكه گناهانى كه همواره مرتكب شدهاند بر دلهايشان چرك و زنگار بسته است [ بطوریكه حقايق را افسانه مىپندارند.]» (المطففين : 14)
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
17- كَنْزُ الْفَوَائِدِ لِلْكَرَاجُكِيِّ، ذَكَرُوا أَنَّ أَبَا حَنِيفَةَ أَكَلَ طَعَاماً مَعَ الْإِمَامِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمَا الصَّلَاةُ وَ السَّلَامُ فَلَمَّا رَفَعَ الصَّادِقُ( ع) يَدَهُ مِنْ أَكْلِهِ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ اللَّهُمَّ هَذَا مِنْكَ وَ مِنْ رَسُولِكَ ص فَقَالَ أَبُو حَنِيفَةَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَ جَعَلْتَ مَعَ اللَّهِ شَرِيكاً فَقَالَ ع لَهُ وَيْلَكَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ يَقُولُ فِي كِتَابِهِ:
))وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ(( ، وَ يَقُولُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي مَوْضِعٍ آخَرَ ))وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ((
فَقَالَ أَبُو حَنِيفَةَ : وَ اللَّهِ لَكَأَنِّي مَا قَرَأْتُهُمَا قَطُّ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ وَ لَا سَمِعْتُهُمَا إِلَّا فِي هَذَا الْوَقْتِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع) بَلَى قَدْ قَرَأْتَهُمَا وَ سَمِعْتَهُمَا وَ لَكِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَنْزَلَ فِيكَ وَ فِي أَشْبَاهِكَ ))أَمْ عَلى قُلُوبٍ أَقْفالُها وَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى كَلَّا بَلْ رانَعَلى قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ(( – بحار الأنوار (ط – بيروت) ؛ ج10 ؛ ص216
