آرمان مهدویت مذهبی ، اعتقادی
چهل حدیث از امام حسین(ع)
۱٫ شناخت خداوند و عبادت او
« اَیّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِیَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَهِ مَا سِوَاهُ».
امام حسین (ع) فرمود:
«اى مردم! خداوند بندگان را آفرید تا او را بشناسند، آنگاه که او را شناختند، پرستش کنند و آنگاه که او را پرستیدند، از پرستش غیر او بىنیاز شوند.»
(بحار الانوار، ج ۵ ص ۳۱۲ ح۱)
۲٫ یافتن خداوند
« مَاذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ وَ مَا الّذِى فَقَدَ مَنْ وَجَدَکَ؟.»
امام حسین (ع) فرمود: «پروردگارا! آن که تو را نیافت، چه یافت و آن که تو را یافت، چه از دست داد؟.» (بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۲۶ ح۳)
۳٫ خداوند، مراقب انسان
« عَمِیَتْ عَیْنٌ لاَ تَرَاکَ عَلَیْهَا رَقِیباً. »
امام حسین (ع) فرمود: «چشمى که تو را مراقب خویش نبیند، کور است.»
(بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۲۶ ح۳)
۴٫ عبادت تجار، بندگان و آزادگان
« إِنّ قَوْماً عَبَدُوا اللّهَ رَغْبَهً فَتِلْکَ عِبَادَهُ التّجّارِ وَ إِنّ قَوْمَاً عَبَدُوا اللّهَ رَهْبَهً فَتِلْکَ عِبَادَهُ الْعَبِیدِ وَ إِنّ قَوْمَاً عَبَدُوا اللّهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبَادَهُ الاَحْرَارِ وَ هِىَ اَفْضَلُ الْعِبَادَهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «گروهى خدا را از روى میل به بهشت عبادت مىکنند، که این عبادت تجارتکنندگان است و گروهى خدا را از ترس دوزخ مىپرستند و این عبادت بردگان است، و گروهى خدا را به سبب شایستگى مىپرستند، و این عبادت آزادگان است که برترین عبادت است.» ( تحف العقول، ص ۲۷۹ ح۴)
۵٫ پاداش عبادت حقیقى خداوند
« مَنْ عَبَدَ اللّهَ حَقّ عِبَادَتِهِ آتاهُ اللّهُ فَوْقَ اَمَانِیهِ وَ کِفَایَتِهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «هرکس حق معبودیت خدا را بهجا آورد، خداوند بیش از حدّ انتظار و کفایتش به او عطا مىکند.» (بحار الانوار، ج ۶۸ ص ۱۸۴ ح۴۴)
۶٫ زیانکار
« لَقَدْ خَابَ مَنْ رَضِىَ دُونَکَ بَدَلاً.»
امام حسین (ع) فرمود: «هرکس به غیر تو دل ببندد، زیان کرده است.»
(بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۱۶ ح۳)
۷٫ ستایشگران خداوند
« مَا خَلَقَ اللّهُ مِنْ شَىْءٍ إِلا وَ لَهُ تَسْبِیحٌ یَحْمَدُ بِهِ رَبّهُ.»
امام حسین (ع) فرمود: «خداوند هیچ موجودى را نیافرید، جز آنکه براى او تسبیحى قرارداد تا با آن خدا را ستایش کند.»(بحار الانوار، ج ۶۱ ص ۲۹ ح۸)
۸٫ دوستى خداوند، سرمایه انسان
« خَسِرَتْ صَفْقَهُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبّکَ نَصِیباً.»
امام حسین (ع) فرمود: «پروردگارا! کسى که از محبّت خود بهرهمندش نکردى، زیان کرده است.» (بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۲۶ ح۳)
۹٫ اشک چشم و ترس دل، رحمت خداوند
« بُکَاءُ الْعُیُونِ وَ خَشْیَهُ الْقُلُوبِ رَحْمَهٌ مِنَ اللّهِ. »
امام حسین (ع) فرمود: «گریستن چشمها و ترسیدن قلبها، رحمتى از جانب خداست. » (مستدرک الوسائل، ج ۱۱ ص ۲۴۵ ح۳۵)
۱۰٫ دوستى اهل بیت سبب ریزش گناهان
« إِنّ حُبّنَا لَتُسَاقِطُ الذّنُوبَ کَمَا تُسَاقِطُ الرّیحُ الْوَرَقَ.»
امام حسین (ع) فرمود: «محبّت ما اهل بیت سبب ریزش گناهان است، چنانکه باد، برگ درختان را مىریزد.» (حیاه الامام الحسین، ج ۱ ص۱۵۶)
۱۱٫ اهل بیت(ع)، معلمان ملائکه
« اَىّ شَىْءٍ کُنْتُمْ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللّهُ عَزّوَجَلّ آدَمَ (ع)؟ قَالَ کُنّا اَشْبَاحَ نُورٍ نَدُورُ حَوْلَ عَرْشِ الرّحْمنِ فَنُعَلّمُ لِلْمَلاَئِکَهِ التّسْبِیحَ وَ التّهْلِیلَ وَ التّحْمِیدَ.»
از امام حسین (ع) پرسیده شد: «قبل از اینکه خداوند عزّوجل آدم (ع) را خلق کند، شما چه چیزى بودید؟ فرمود: ما شبحهایى از نور بودیم که بر گرد عرش خدا مىچرخیدیم و به ملائکه درس تسبیح و توحید و ستایش خدا را مىآموختیم.»
(بحار الانوار، ج ۵۷ ص ۳۱۱ ح۱)
۱۲٫ اهلبیت(ع)، اهل سرّ خدا
« نَحْنُ الّذِینَ عِنْدَنَا عِلْمُ الْکِتَابِ وَ بَیَانُ مَا فِیهِ وَ لَیْسَ عِنْدَ اَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ مَا عِنْدَنَا لاَِنّا اَهْلُ سِرّ اللّهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «ما کسانى هستیم که علم قرآن، و بیان آنچه در آن است، نزد ماست، و آنچه در نزد ماست نزد هیچیک از آفریدگان خدا نیست، زیرا ما محرم راز خداییم.» (بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۱۸۴ ح۱۱)
۱۳٫ مخلوقات، مأمور به اطاعت از اهل بیت(ع)
« وَ اللّهِ مَا خَلَقَ اللّهُ شَیْئاً إِلا وَ قَدْ اَمَرَهُ بِالطّاعَهِ لَنَا.»
امام حسین (ع) فرمود: «سوگند به خدا که خداوند هیچ موجودى را نیافرید، مگر آنکه او را به اطاعت از ما، امر کرد.»(بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۱۸۱ ح۱)
۱۴٫ دوستى اهل بیت(علیهم السلام)
« مَنْ اَحَبّنَا کَانَ مِنّا اَهْلَ الْبَیتِ. »
امام حسین (ع) فرمود: «کسى که ما را دوست بدارد، از ما اهل بیت است.»
(نزهه النّاظر و تنبیه الخاطر، ص ۸۵ ح۱۹)
۱۵٫ تهیدستى و کشته شدن شیعیان
« وَ اللّهِ الْبَلاَءُ وَ الْفَقْرُ وَ الْقَتْلُ اَسْرَعُ إِلَى مَنْ اَحَبّنَا مِنْ رَکْضِ الْبَرَاذِینِ، وَ مِنَ السّیْلِ إِلىَ صِمْرِهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «به خدا سوگند، فقر و قتل به سوى دوستان ما، از حرکت اسبان تیزپا وجریان سیل درمسیرش، سریعتر است.»(بحارالانوار،ج۶۴ص۲۴۹ح۸۵)
۱۶٫ پرهیز از خیانت و مکر و نیرنگ
« إِنّ شِیعَتَنَا مَنْ سَلِمَتْ قُلُوبُهمْ مِنْ کُلّ غِشّ وَغَلّ وَدَغَلٍ.»
امام حسین (ع) فرمود: «شیعه ما کسى است که دلش از هرگونه خیانت و نیرنگ و مکرى پاک است.»(بحار الانوار، ج ۶۵ ص ۱۵۶ ح۱۰)
۱۷٫ امام حسین(ع) و امام زمان(عج)
امام حسین(ع) فرمود: «نهمین فرزند من، قائم به حقّ است خداوند به وسیله او زمین مرده را دوباره زنده خواهد ساخت و دین را حاکمیّت خواهد بخشید. او حق را برخلاف میل مشرکان و دشمنان احقاق خواهد کرد(اعلام الوری،۳۸۴)
۱۸٫ حسین(ع)، کشته اشکها
« اَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَهِ، لا یَذْکُرُنِى مُؤْمِنٌ إِلا بَکَى. »
امام حسین (ع) فرمود: «من کشته اشکهایم، مؤمنى مرا یاد نکند، مگر آنکه به گریه مىافتد.» (کامل الزیارات، ص ۱۱۷ ح۶)
۱۹٫ پاداش زائر امام حسین(ع)
« مَنْ زَارَنِى بَعْدَ مَوْتِى زُرْتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ لَوْ لَمْ یَکُنْ إِلا فِى النّارِ لاَخْرَجْتُهُ.»
امام حسین (ع) فرمود: «هرکه مرا پس از مرگم، زیارت کند، روز قیامت زیارتش مىکنم و اگر در آتش هم باشد، او را بیرون مىآورم.» (المنتخب للطریحى، ص۶۹)
۲۰٫ خوشخلقى و سکوت
« اَلْخُلْقُ الْحَسَنُ عِبَادَهٌ وَ الصّمْتُ زَیْنٌ.»
امام حسین (ع) فرمود: «خوشخویى، عبادت است و سکوت، زینت.»(تاریخ الیعقوبى، ج ۲ ص۲۶۴)
۲۱٫ تأخیر در مرگ و افزایش روزى با صله رحم
« مَنْ سَرّهُ اَنْ یُنْسَاَ فِى اَجَلِهِ وَ یُزَادَ فِى رِزْقِهِ فَلْیَصِلْ رَحِمَهُ.»
امام حسین (ع) فرمود: «کسى که دوست دارد اجلش به تأخیر افتد و روزىاش افزایش یابد، صله رحم بهجا آورد.» (بحار الانوار، ج ۷۱ ص ۹۱ ح۵)
۲۲٫ شتابنده بهشت
« أیما اثنَین جَرى بینهما کلام فطلب أحدهما رضَـى الاخر کانَ سابقه الىَ الجنّه »
هر یک از دو نفـرى که میان آنها نزاعى واقع شود و یکـى از آن دو رضایت دیگرى را بجـویـد ، سبقت گیـرنـده اهل بهشت خـواهـد بــود.
(کشف الغمه فی معرفه الائمه ج ۲،ص ۳۳)
۲۳٫ جلب رضایت مردم با نارضایتى خداوند
« مَنْ طَلَبَ رِضَى النّاسِ بِسَخَطِ اللّهِ وَکَلَهُ اللّهُ إِلىَ النّاسِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «کسى که براى جلب رضایت مردم، موجب غضب خدا شود، خداوند او را به مردم وا مىگذارد.» (بحار الانوار، ج ۷۵ ص ۱۲۶ ح۸)
۲۴٫ گذشت در حال قدرت
« إِنّ اَعْفَى النّاسِ مَنْ عَفَا عَنْ قُدْرَهٍ.»
امام حسین (ع) فرمود: «باگذشتترین مردم کسى است که با وجود قدرت، گذشت کند.» (بحار الانوار، ج ۷۵ ص ۱۲۱ ح۴)
۲۵٫ سخن کاهنده ارزش
« لاَ تَقُولُوا بِاَلْسِنَتِکُمْ مَا یَنْقُصُ عَنْ قَدْرِکُمْ.»
امام حسین (ع) فرمود: «چیزى که از ارزشتان بکاهد، بر زبان جارى نکنید.(جلاء العیون، ج ۲ ص۲۰۵)
۲۶٫ اثر تنگدستى، بیمارى و مرگ
« لَوْلاَ ثَلاَثَهٌ مَا وَضَعَ ابْنُ آدَمَ رَأسَهُ لِشَىْءٍ اَلْفَقْرُ وَ الْمَرَضُ وَ الْمَوتُ.»
امام حسین (ع) فرمود: «اگر سه چیز نبود، آدمى سرش را در برابر هیچ چیز فرود نمىآورد؛ تنگدستى، بیمارى و مرگ.» (نزهه الناظر و تنبیه الخاطر، ص ۸۵ ح۴)
۲۷٫ غفلت از گناه خویشتن
« إِیّاک اَنْ تَکُونَ مِمّنْ یَخَافُ عَلَى الْعِبَادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَیَاْمَنُ الْعُقُوبَهَ مِنْ ذَنْبِهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «مبادا از کسانى باشى که از گناه دیگران بیمناکند، و از کیفر گناه خود آسوده خاطرند.» (تحف العقول، ص۲۷۳)
۲۸٫ برطرفکردن گرفتارى مؤمن
« مَنْ نَفّسَ کُرْبَهَ مُؤْمِنٍ فَرّجَ اللّهُ عَنْهُ کُرَبَ الدّنیَا وَ الاخِرَهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «هرکه گرفتارى مؤمنى را برطرف کند، خداوند گرفتاریهاى دنیا و آخرتش را برطرف مىکند.» (بحار الانوار، ج ۷۵ ص ۱۲۲ ح۵)
۲۹٫ مرگ با عزّت و زندگى با ذلّت
« مَوْتٌ فِى عِزّ خَیْرٌ مِنْ حَیَاهٍ فِى ذُلّ.»
امام حسین (ع) فرمود: «مرگ با عزت برتر از زندگى با ذلّت است.»
« بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۱۹۲ ح۴)
۳۰٫ همسانى گفتار و عمل
« إِنّ الْکَریِمَ إِذَا تَکَلّمَ بِکَلاَمٍ، یَنْبَغِى اَنْ یُصَدّقَهُ بِالْفِعْلِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «بزرگوار کسى است، که گفتارش با عملش یکى باشد.»
(مستدرک الوسائل، ج ۷ ص ۱۹۳ ح۶)
۳۱٫ دشمنى با على(ع) نشانه نفاق
« مَا کُنّا نَعْرِفُ الْمُنَافِقِینَ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللّهِ (ص) إِلا بِبُغْضِهِمْ عَلِیّاً وَ وُلْدَهُ.»
امام حسین (ع) فرمود: «ما در عهد رسول خدا (ص) منافقان را نمىشناختیم، جز در دشمنى آنها با على و اولادش.» (عیون أخبار الرّضا، ج ۲ ص ۷۲ ص۳۰۵)
۳۲٫ اثر پذیرش هدیه
« مَنْ قَبِلَ عَطَاءَکَ، فَقَدْ اَعَانَکَ عَلَى الْکَرَمِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «آنکس که هدیه تو را بپذیرد، تو را در بزرگوارى کمک کرده است.» (بحار الانوار، ج ۶۸ ص ۳۵۷ ح۲۱)
۳۳٫ نجات از آتش با گریه از ترس خدا
« اَلْبُکَاءُ مِنْ خَشْیَهِ اللّهِ نَجَاهٌ مِنَ النّارِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «گریه از ترس خدا، باعث نجات از آتش جهنّم است.» (مستدرک الوسائل، ج ۱۱ ص ۲۴۵ ح۳۵)
۳۴٫ اثر خردمندى و یقین به مرگ
« لَوْ عَقَلَ النّاسُ وَ تَصَوّرُوا الْمَوْتَ لَخَرِبَتِ الدّنیَا.»
امام حسین (ع) فرمود: «اگر مردم خردمند مىشدند و مرگ را باور مىداشتند، دنیا ویران مىگشت.» (إحقاق الحق، ج ۱۱ ص۵۹۲)
۳۵٫ از چه کسانی می شود حاجت خواست
« لاتَرفع حاجَتَک إلاّ إلى أحَدٍ ثَلاثه: إلى ذِى دینٍ، اَو مُرُوّه اَو حَسَب»
« جز به یکى از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب مروت، یا کسى که اصالت خانوادگى داشته باشد» (تحف العقول ، ص ۲۴۷)
۳۶٫ غیبت، خورش سگهاى دوزخ
« کُفّ عَنِ الْغَیْبَهِ فَإِنّهَا إِدَامُ کِلابِ النّارِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «از غیبت بپرهیز، که خورش سگهاى دوزخ است» (بحار الانوار، ج ۷۵ ص ۱۱۷ ح۲)
۳۷٫ نهى از منکر
« لا یَنْبَغِى لِنَفْسٍ مُؤْمِنَهٍ تَرَى مَنْ یَعْصِى اللّهَ فَلا تُنْکِرُ عَلَیْهِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «سزاوار نیست که مؤمن، گناهکارى را ببیند و او را از گناه باز ندارد.» (کنز العمّال، ج ۳ ص ۸۵ ح۵۶۱۴)
۳۸٫ اثر نافرمانى خداوند
« مَنْ حَاوَلَ اَمْراً بِمَعْصِیَهِ اللّهِ کَانَ اَفْوَتَ لِمَا یَرْجُوا وَ اَسْرَعَ لِمَا یَحْذَرُ.»
امام حسین (ع) فرمود: «کسى که با نیرنگ و معصیت خدا، در پى بهدست آوردن چیزى رود، کمتر به آنچه امید دارد مىرسد، و زودتر به آنچه مىترسد، دچار مىشود.» (بحار الانوار، ج ۷۵ ص ۱۲ ح۱۹)
۳۹٫ خیر فراوان در پنج چیز
« خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَکُنْ فِیهِ لَمْ یَکُنْ فِیهِ کَثِیرُ مُسْتَمْتِعٍ: اَلْعَقْلُ، وَ الدّینُ وَ الاَدَبُ، وَ الْحَیَاءُ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ.»
امام حسین (ع) فرمود: «پنج چیز است که در هرکسى نباشد، خیر زیادى در او نیست: عقل، دین، ادب، حیا و خوشخویى.» (حیاه الامام الحسین(ع)،ج۱ص۱۸۱)
۴۰٫ پیروى از حق و کمال عقل
« لا یَکْمُلُ الْعَقْلُ إِلا بِاتّبَاعِ الْحَقّ.»
امام حسین (ع) فرمود: «عقل جز با پیروى از حق، کامل نمىشود.» (أعلام الدین، ص۲۹۸)
