شيعتي مَهْما شَرِبْتُم ماءِ عَذْبٍ فاذكروني

(شيعيان من! هنگامي كه آب گوارا نوشيديد، مرا ياد كنيد.)

اَوْ سَمِعْتُم بِغَـــــريبٍ اَوْ شَهيدٍ فَانْدُبُوني

(وياهنگامي كه ازغريبي يا شهيدي خبري شنيديد، برمن ندبه كنيد)

فـَاَنا السِّبْطُ الَّذي مِنْ غَيْرِ جُــرْمٍ قَتِلُوني

(من، نواده [پيامبر] هستم كه مرا بي گناه كشتند.)

وَ بِجَرد الخَيْـلِ بَعْد القَتْلِ عَمْداً سَحِقُوني

(و پس از آن از روي عمد، مرا پايمال سم اسبان كردند.)

لَيْتَكُم في يَوْمِ عاشــورا جميـعاَ تَنْظُروني

(اي كاش، همگي در روز عاشورا بوديد و مي‌ديديد.)

كَيْفَ اِسْتَسْقي لِطِفْـلي فَاَبوا اَن يّرْحَمُوني

(كه چگونه براي كودك خردسالم،آب خواستم وآنان رحم نكردند)

وسقوه سهم بغــــی عوض الماء المعین

و به جای آب، با تیر جفا او را سیراب کردند.

این ابیات را حضرت سکینه پس از شهادت امام حسین خطاب به شیعیان آن حضرت سروده است

یا لرزئ مصاب هدّ ارکان الحجون

وه! چه فاجعه ی غم انگیز و دردناک که براثر آن کوههای بلند مکه به لرزه درآمد.

ویلهم قد جرحوا قلب، لرسول الثقلین

وای برآنها که با این کار خود، قلب مبارک رسول را جریحه دار کردند،

فالعنواهم ماستطعتم شیعتی فی­کل حین

ای شیعیان من هرچه توان دارید درهر زمان آنها رالعنت کنید…

شاعر : حضرت سکینه خاتون