آرمان مهدویت مذهبی ، اعتقادی
قلـــم بتراشــم ازهر استـخوانم
مرکب گـــیرم از خــون رگانم
بگـــیرم کاغـــذی از پرده دل
نویســم بهـــــر یار مهربانــم
&&&&&&&
قلم شد مشـت و جوهر آب دیده
به لوح سینـه هجـران کشیـــده
نوشتـم نامــــه ای با آه و زاری
برای مـه وشـــی زیبانـــگاری
بنـــام آنکه مهرت در دلم ریخت
همو که عشـق تو با جانم آمیخت
سـلام ای دلبــرم ای نازنینــم
ســلام ای تاج سر ای مه جبینم
ســلام ای سرو قد ای گلعذارم
خبـــر خواهی اگر از حـال زارم
مــلالی نیست جــز درد جدایی
کجایــی ای گل نـازم کجایی ؟
نه پنهانــی که پیـدایت نمـــایـم
نـه پیدایــی تماشایت نمایــم
همه سوزم همه سوزم همه سوز
به عشقــت ای عزیز عالم افروز
دو چشمم بی رخـت نوری ندارد
دل مـن طاقـت دوری نـــدارد
بیـــا از دوریـت آن روزه دارم
که بـــر الله اکبــر گوش دارم
دلـم دکان عشق و احتیاج است
بیا ای مشتـری جانم حراج است
تو که هفت آسمان را قبله گاهی
بهــایش را بــده نیمه نگاهـی
غلط گفتــم خطا رفتــم ببخشا
جسورانـه نمــودم نامــه انشاء
تو آن می کن که بر آن میل داری
که در هستی تو صاحب اختیاری
کجـا با مــن نگارا کـــار داری
تو شاهــی از گدایـی عار داری
ز دل غم نامــه خود تا نوشتــم
ببستــم روی آن خوانا نوشتـم
فرستنــده : زمیـن ظلم و باطل
ز شهــر آینــه از کشــور دل
خیابـان جنــون بازار غــربت
کنــار سـوز نبش دار غــربت
پلاک بـی کسـی از کوچـه درد
غریب و خسته و تنها و شبگرد
ولی گیرنده : در صحرای غیبت
میــان خیمه ی عشــق و محبت
رسد نامه به دست شـاه و مولا
عزیز فاطمه مهـــدی زهرا
سحـر برد و دلــم غرق نوا بود
که آن نامه رسان باد صبــا بود
به دستش بوسه دادم گفتمش زار
جـواب نامـــه ام را زود بــازآر
جـواب نامـــه ام را زود بــازآر
جـواب نامـــه ام را زود بــازآر
&&&&&&&&&&&&&&&&&&
شبــی دیدم کـنار بوســــتانی
فتاده یک نی از دست شبانی
نشستم باتأنی درکنـــــــــارش
گرفتم از رخش گرد وغبارش
نهادم بر لبش لبهای لرزان
دمیدم بر درونش آه سوزان
ز سوز آه من ، نی ناله ها کرد
بصحرا شور و غوغایی بپا کرد …
بنال ای نی ، که دنیا را بقا نیست
چو آرامش دراین دارفـنا نیست
بنال ای نی ، نماند جاودانه
بجز عشق و نوای عاشقانه
بنال ای نی بلحن نای داوود
که هرنالیدش ذکر خدا بود
بنال ای نی، که یار دلربا رفت
نمی دانم که ازپیشم کجارفت
بیا تا از پیش با هـم بگردیـم
که هر دو آشنا با آه و دردیم
بنال ای نی ، که یارم زار و خسته
به پشت پرده ی غیبت نشسته
بنال ای نی، به هرصبح وبه هرشام
چو تنها اشک ریزد آن دلآرام
بنال ای نی که شب غرق سکوت است
خیالش می برد هوش من از دسـت
بنال ای نی ، که ابر پاره پاره
چو قایق هاست بر دریا کناره
روم امشب ، بر آن قایق نشینم
مگر یار خود از آن جا ببینـم
بنال ای نی ، ز غمهایم گذر کن
کـه تـنـها ناله بر آن منتظــر کن
بنال ای نی ، تو با شب زنده داران
بـه شـبـــهای دل انــگیــز بــهـاران
بنال ای نی که نا محرم به خواب است
دعـا در خلـوت شـب مستجـاب است
بنال ای نی ، چو لغزد عکس مهتاب
بـروی صـفحــه ی لــغزنــــده ی آب
بنال ای نی ، که بر دل افکند شور
نــوای نا شــناس مرغـــی از دور
بنال ای نی ، که یارم در نماز است
سراپا نـازو در حـــال نــیـــاز است
بنال ای نی ، که بس آزرده ام من
که رد پای او گــــم کــــرده ام من
نشانم ده حریم « سامرا» را
مگر پیـدا آن دلـــربـــــا را
بنال ای نی ، که باز افکنده رعشه
نســـیم بــاغ ، بر ســاق بنفشه
نهاده سر به زانو ، بر لب جو
زشبنم ، اشکها بر عارض او
مگراو هم چو من کم کرده یارش
روم یــک لـحظه بنشـینم کنارش
بنال ای نی، گل بی خار من کو؟
نشینم ، چون بنفشــه بر لب جو
مگر عکس رخش در آب بینم
دگــر اورا مگر در خواب بینم
که من آ لوده ام او پاک و معصوم
از این رو گشته ام نا کام و محروم
بنال ای نی ، که آوای شب آهنگ
زند بر قلب زار عاشـــقان چنگ
میان شا خه های بیـــد مجنون
ز بس نالد ز منقارش چکد خون
لــب آب است و آوای وزغ ها
منم ، در فکر او ، بنشسته تنها
بـریزد چتـر انــبــــوه در خــــتــان
که رقصند از نسیمی همچو مستان
بـروی ســـبزه ها آرام گیرم
مگر یک لحظه آرامش پذیرم
مگر در خواب گیرم دامن او
بپرسم جایگاه و مسکن او
تو ای دلـــدارنا پــیـــدا کــجایـــی؟
کجایی ؟ ای گل زهرا (س) کجایی؟
نســـیم باغ ، با عـطـر اقــا قی
همی گوید که دنیا نیست با قی
بنال ای نی ، گذر گاه است این جا
گذر گــاه و ســر راه اســت این جا
مـــگر یار من از ایــن جا گـذشته ؟
که باغ از عطر او مد هوش گشته
بنال ای نی ،که این دنیا سراب است
بنــــای زنـــد گـانــی ها بر آب اســت
که می گوید در این باره سخن ها
نسیـــم رهــــگذر بـا نــارون ها …
بنال ای نی ، چو آید بوی نر گس
بخوبی عـطر اورا می کنم حــس
چو جانم دوست دارم جــستــجویش
گلی گم کرده ام ، این جاست بویش
چو عطرش با گل نرگس در آمیخت
ز شور و صـل او قـلبم فـرو ریخـت
که رد پایی از دلـدارم این جاست
نشانی از گل بی خارم این جاست
بنال ای نی ، هماهنگ دل من
به آه و ناله حل کن مشکل من
بپای هــر گلــی در بـــاغ و بســـتان
بنال ای نی ، چو من از داغ هجران
خدایا در فراقـــش نالــه تا کـی؟
بسینه داغ ها ، چون لاله تا کی؟
نه من تنها، زهجرانش پریشان
که باشند عالمی پابنــد ایشـــان
گرفتاران گیسویش جهانی است
کمند زلف او چون آسمانی است
بنال ای نی ، ببـاغات مـدینه
که پنهان آتشی دارم به سینه
چه خوش آید به گوشم نغمه ی حور
تو گویی سـایه اش می بینــم از دور
مگر ، می گردد آن یار دل آرا
بدور قبر نا پید ای زهرا «س» …
خدایا ، راز ها در پرده تا کـی؟
زغیبت ، قلب ها آزرده تا کی؟
بنال ای نی، بگو باشور و فریاد
که یا مهدی جهان پر شد ز بیداد
کجایی ؟ ای گل زهرا کجایی؟
تو ای مهر آفرین، لطف خدایی
بشر را ذکر حقّ ،از یاد رفـته
ز باطل ، زندگی ، بر باد رفته
بجان هم فتاده نسل آدم
همه جنگ است و خونریزی دمادم
دگــر فکر تعاون در بشـر نیسـت
کسی را از کسی دیگر خبر نیست
در این عصر اتم ، گمــراه مردم
همه ، نا مهربان ، دور از ترحم
همه ، بی روح و بی ایمان و مرده
بــدین دنــیـای فانــی دل ســپرده
بیا، ای یا ر انسان های خسته
تسلـــی بخش دل های شکســـته
بیـــــا ، خود چاره ی بیچارگان باش
فــروغ کــلــبــه ی آوارگـــان بــا ش
بیا ، تا قــلب ها آرام گــیرد
پریشان عالمی سامان پذیرد
بنال ای نی، شب هجران سحر کن
فــغـــان از غـیـبـت آن منتـظـر کن
من و نی ، ناله کردیم و شفق زد
شبـی از دفــتـر عمــرم ورق زد
شبان آمد ، که نی گیرد ز دستم
لب از نی بر گر فتم ، دم ببستم
مبادا راز مـن گـویـد بـه چــــــوپــان
عیان گردد «حسان » ، اسرار پنهان
در این جا ، ناله ی نی شد بهانه
بـــرای نغــمــه های عاشــــقانه
در این جا ، نی بود نای گلویم
که در آه و فغان از هجر اویم
تو ای خواننده شعر غم انگیز
خدا را با نوای نی میامیز
که موسیقی به دین ما حرام است
خلاف مکتب پاک امام است
شاعر دل سوخته ی اهل بیت
حبیب چایچیان (حسان)
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
قسمت نشد که گاه به گاهی ببینمت
حتی به قدر نیم نگاهی ببینمت
تکلیف بی قراری این دل چه می شود
اصلاً شما اگر که نخواهی ببینمت
ای کاش یک سه شنبه شبی قسمتم شود
در راه جمکران سر راهی ببینمت
یا فاطمیه ای شود و بین کوچه ای
در حال کار نصب سیاهی ببینمت
آقاخدا نیآورد آن لحظه ای که من
سر گرم میشوم به گناهی ببینمت
با این دلِ سیاه و تباهم چه دلخوشم
بر این خیالِ کهنه یِ واهی: ببینمت
دارم یقین که روز ِ وصالِ تو میرسد
ذکر ِ لبم شده که الهی ببینمت
