آرمان مهدویت مذهبی ، اعتقادی
ولادت نور
امام حسن (ع) در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری به دنیا آمد. آن حضرت شباهت زیادی به جدش رسول خدا(ص) داشت.(۱) پس از شهادت پدر بزرگوارش، ایشان رهبری شیعیان را عهده دار شدند. از ابی رزین نقل شده است که امام در حالی برای ما خطبه می خواند که لباسی سیاه و نیز عمامه ای سیاه بر سر داشت.(۲) امام حسن(ع) ، از چهره های برجسته اخلاقی است که رفتار و کردارش روشنگر راه هدایت است. رسول خدا(ص) در سخنان زیادی علاقه خویش را به فرزندشان امام حسن(ع) بیان کرده و از دیگران نیز خواستند تا او را دوست بدارند. تعبیرهایی نظیر:
” اللهم إنی قد أحببته فأحبه و أحب من یحبه.”(۳)
خداوندا من او را دوست می دارم پس او و هر که او را دوست می دارد، دوست بدار.
” من أحب الحسن و الحسین فقد أحبنی، و من أبغضها فقد أبغضنی”(۵)
هر که حسن و حسین را دوست می دارد مرا دوست داشته است و هر کس با او دشمنی کند با من دشمنی کرده است.
” من سره أن ینظر إلی سید شباب أهل الجنه فلینظر إلی الحسن بن علی”(۶)
هر کس می خواهد به سید جوانان اهل بهشت بنگرد به حسن بن علی نگاه کند.
نمونه هایی از کلماتی است که رسول خدا(ص) درباره فرزندشان حسن(ع) فرموده اند.
چگونگی سفرهای امام به مکه
درباره ویژگیهای عبادی امام مطالبی نقل شده است. ازجمله درباره سفرهای حج آن حضرت که پیاده انجام شده، آمده است که: ” إنی لأستحی من ربی أن ألقاه و لم أمش إلی بیته، فمشی عشرین مره من المدینه علی رجلیه.” من شرم دارم که خداوند را ملاقات کنم در حالی که پیاده به خانه او نرفته باشم. پس بیست بار از مدینه با پای پیاده به زیارت خانه خدا رفت. (۷) در نقل دیگری آمده است که آن حضرت بیست و پنج بار با پای پیاده به سفر حج رفت. (۸) ابن سعد در نقل خود پانزده بار ذکر کرده است.(۹)
بذل و بخشش در راه خدا، یکی دیگر از ویژگیهای اخلاقی آن امام بزرگوار است که زبانزد خاص و عام بوده است.
بخشش و سخاوت امام
در نقلی آمده است که شخصی حضور امام حسن(ع) رسید و اظهار نیاز کرد. امام به او فرمود: نیازهایت را بنویس و به من ده. زمانی که او نوشت و آورد، امام دو برابر نیازش پرداخت. (۱۰) در روایت دیگری آمده است که امام، در طول زندگی خود، سه بار و هر بار نیمی از تمامی مایملک خود را در راه خدا بخشید. (۱۱) ابوهارون نامی گوید: در سفر حج به مدینه رفتیم، گفتیم سری به فرزند رسول خدا(ص) بزنیم و سلامی بر او بکنیم. نزد آن بزرگوار رفتیم و از سفر خود گفتیم. وقتی بازگشتیم ، برای هر کدام ما چهارصد دینار فرستاد. نزد آن حضرت برگشته و گفتیم که وضعمان خوب است . حضرت فرمود:
لا ترّدوا علی معروفی.(۱۲)
بخشش مرا بازنگردانید.
به امام حسین (ع) گفتند: فیک عظمه، شما عظمت خاصی دارید. امام فرمود: لابل عزه، قال الله تعالی: فلله العزه و لرسوله و للمؤمنین ، این عظمت نیست بلکه عزت است. خداوند فرموده است: عزت برای خدا، پیامبرش و مؤمنان است.(۱۳)
امام در مدت هشت ، نه سالی که پس از صلح در مدینه بودند، مرتب با شیعیان کوفه که برای حج به حجاز می آمدند دیدار داشتند. طبیعی است که آنها حضرت را به عنوان امام خود پذیرفته و در کار دینداری خود از آن حضرت بهره می بردند.
پی نوشتها:
۱- ترجمه الامام الحسن(ع)، ابن سعد، صص ۱۳۱-۱۳۰٫
۲- همان، ابن سعد، ص ۱۶۳٫
۳- همان، ابد سعد، ص ۱۳۹، سنن الترمذی، ج ۵، ص ۶۶۱٫
۴- ترجمه الامام الحسن(ع)، ابن سعد، ص ۱۳۸، مسند حمد، ج ۵، ص ۳۶۶، مستدرک، ج ۳، ص ۱۷۳٫
۵- ترجمه الامام الحسن(ع)، ابن سعد، صص ۱۳۸، ۱۴۳، مسند طیالسی، ش ۲۵۰۲، مسند احمد، ج ۲، ص ۴۴۰، المستدرک، ج۳، ص ۱۶۶٫
۶- ترجمه الامام الحسن(ع)، ابن سعد، ص ۱۳۸، البدایه و النهایه ، ج ۸، ص ۳۵٫
۷- اخبار اصبهان، ج ۱، ص ۴۴٫
۸- تاریخ الخلفاء، ص ۷۳٫
۹- ترجمه الامام الحسن(ع)، ابن سعد، ص ۱۵۹٫
۱۰- المحاسن و المساوی، ص ۵۵٫
۱۱- تاریخ الخلفاء، ص ۷۳، تذکره الخواص، ص ۱۹۶٫
۱۲- ترجمه الامام حسن(ع)، ابن سعد، ص ۱۵۵٫
۱۳- ربیع الابرار، ج۳، ص ۱۷۷٫
منبع: http://www.tebyan.net
