هر سخنی ارزش شنیدن و گفتن ندارد – زود باوری آفت بزرگ آگاهی است

آیا هر حرفی را باور و یا هر سخنی را منتشر کنیم؟

انسان در مقابل نعمتهای الهی مسئول است و بزرگترین آنها :

الإسراء : 36   وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً

و از چيزى كه به آن علم ندارى [بلكه برگرفته از شنيده‏ها، ساده‏نگرى‏ها، خيالات و اوهام است‏] پيروى مكن زيرا گوش و چشم و دل [كه ابزار علم و شناخت ‏اند] موردِ بازخواست اند. (36)

قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ع‏ عَجَبٌ لِمَنْ يَتَفَكَّرُ فِي مَأْكُولِهِ‏ كَيْفَ لَا يَتَفَكَّرُ فِي مَعْقُولِهِ‏ فَيُجَنِّبُ بَطْنَهُ مَا يُؤْذِيهِ وَ يُودِعُ صَدْرَهُ مَا يُرْدِيهِ. (بحار الأنوار (ط – بيروت) ج‏1 ؛ ص218)

امام حسن مجتبی سلام الله علیه می فرمایند : عجیب است کار کسی که مراقب خوراک بدن خویش است امّا مواظب خوراک عقلی (یعنی اعتقادات) خودش نیست ، شکمش را از چیزهائی که برای وی مضرّ است می پاید ، امّا سینه اش را از آنچه که برایش ( برای اعتقادات و دینش ) مضرّ است نمی پاید . (یعنی به هر عقیده ای اجازه ی ورود و باور به روح و قلبش را می دهد)

انسان باید ورودی های اعتقادی خود را بیشتر بپاید . زیرا که :

جهل بزرگترین آفت بشریت است و تنها راه رستگاری و سعادت آگاهی است.

پس باید سخت مراقب بود . تا اطلاعات غلط که آفت آگاهی صحیح است و از هر میکروبی خطرناکتر است وارد سیسنم اطلاعاتی ما نشود .

حال چه باید کرد؟

ا- صدها مرتبه بیش از غذاهای مسموم مراقب اطلاعات و عقاید خطرناک باشیم. چون دشمن آن را با بهترین آرایش به ما قالب می کند و یا مانند عسل مسمومی توسط دوستان نادان مطمئنی به خورد ما می دهد ( مانند عسل مسمومی که با دست دوست به خورد مالک اشتر دادند و او را کشتند ) .

2- هر چیزی را که خودمان بطور صد در صد به آن مطمئن نیستیم، از انسانهای آگاه و با بصیرت سئوال و از اصالت و صحتشان مطمئن شویم . قرآن در این مورد می فرماید :

النساء : 83  وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى‏ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّيْطانَ إِلاَّ قَليلاً

و هنگامى كه خبرى از ايمنى و ترس به آنان رسد، [بدون بررسى در درستى و نادرستى‏اش‏] آن را منتشر مى‏كنند، و [در صورتى كه‏] اگر آن خبر را به پيامبر و اولياى امورشان [كه به سبب بينش و بصيرتْ داراى قدرت تشخيص و اهل تحقيق‏اند] ارجاع مى‏دادند، درستى و نادرستى‏اش را در مى‏يافتند [چنانچه به مصلحت جامعه بود، انتشارش را اجازه مى‏دادند و اگر نبود، از انتشارش منع مى‏كردند] و اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود، يقيناً همه شما جز اندكى از شيطان پيروى مى‏كرديد. (83)

دستور بررسی عقاید به اینگونه داده شده :

الحجرات : 6  يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنْ جاءَكُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا أَنْ تُصيبُوا قَوْماً بِجَهالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلى‏ ما فَعَلْتُمْ نادِمينَ

اى اهل ايمان! اگر فاسقى خبرى برايتان آورد، خبرش را بررسى و تحقيق كنيد تا مبادا از روى ناآگاهى گروهى را آسيب و گزند رسانيد و بر كرده خود پشيمان شويد. (6)

********************

: بعضی اوقات دشمنان دین برای مسخره یا گمراه کردن ما سر خط هائی به ما میدهند و ما را مشغول می کنند .

: بعضی اوقات دوستان ساده و نادان اطلاعات و اخباری را می پراکنند که از صحت و اصالت آنها آگاهی ندارند .

: دوست نادان و دشمن دانا چه ها که نمی کنند؟

: چاره چیست؟

: 1- اولین درسمان : این است که تا مطمئن نشدیم باور نکنیم و تا مطمئن نشدیم هم نگوئیم.

: 2- عقایددینی مان را در زمان غیبت امام زمانمان از مراجع دینی اخذ کنیم نه از هرکسی.

: 3- تا خبری را هم از سایتهای مراجع تائید نکردند منتشر نکنیم.

: قبلا باید بدانیم که شیطان برای فریب متدینین از قرآن و احادیث هم استفاده می کند. لذا به صرف ظاهر اسلامی داشتن مطلبی را باور و آنرا منتشر نکنیم .

: هشیارباشیم هر سخنی را از هرکسی و از هر سایت یا ایمیلی بدون یقین شرعی به دیگران منتقل نکنیم .

کسانی که کلی گوئی می کنند و مثلاً می گویند : دانشمندان ثابت کرده اند…یا در فلان روزنامه و فلان مجله ایرانی یا خارجی نوشته اند که….حرفشان ارزش ندارد .

اميرالمؤمنين (ع) در خطبه 141 نهج‌البلاغه می فرماید : بدانيد ميان حق و باطل جز 4 انگشت فاصله بيشتر نيست. شخصي از حضرت سئوال كرد كه منظور چيست؟ امام 4 انگشتش را بين گوش و چشمش گذاشت و گفت: “باطل يعني اينكه بگويي شنيدم و حق يعني اينكه بگويي ديدم”. منظور اينكه حدسيات ملاك نيست، بلكه اطمینان شرعی ملاك است. اگر جامعه‌اي به صرف حدس و گمان حكم صادر كند، به سوي تباهي پيش مي‌رود.