شبهه : آنچه کمتر از علی (ع) شنیده ایم

آنچه کمتر از علی (ع) شنیده ایم :

گفتند : فردی در خانه اش به لهو و لعب و گناه و فحشا مشغول است ! نگفت به این مرکز فساد حمله کنید و شلاقشان بزنید … گفت خانه و حریم شخصی خودش است .

نویسنده در اغلب موارد، با برداشتهای یکسویه و هدفدار از سیره علی(ع) سعی در حمله به نظام دارد. مواردی که نیاز به پاسخ دارد:

 1. ورود به حریم شخصی افراد ممنوع است و گناه فردی در حریم شخصی زندگی، مربوط به خود او و خدایش است. لکن اگر در مواردی، برخی منازل به پایگاه ترویج فساد تبدیل شود، بدلیل اینکه این موضوع از سطح حریم شخصی، به سطح اجتماعی تبدیل می شود، مسلم است که باید تا آن برخورد شود.

۲٫ پس از ماجرای سقیفه،علی (ع) وارد صحنه شدند.در این رابطه ایشان هم کار سیاسی داشتند و هم تلاش تشکیلاتی؛ و البته در تمام اینها کاملا مراقب بودند که دشمنان اسلام که درصدد یافتن فرصت برای ضربه زدن به اسلام اند، از وضعیت پیش آمده بهره نبرند.
این اقدامات امام(ع) تا ۶ماه ادامه داشت و بعد از اینکه حضرت به این نتیجه رسید که نه تنها اقداماتشان مؤثر نیست، بلکه بیم سواستفاده دشمنان میرود، دست از اقدام کشیدند.
همچنین اینکه پس از عثمان، رغبتی برای خلافت از خود نشان ندادند، به معنی این نیست که حکومت را حق خدادادی خود نمی دانستند، اساساً حکومت حقّ مسلم الهی رهبران الهی است و وظیفه و تکلیف آنان است، به شرط اینکه مردم هم حکومت الهی را بپذیرند. بلکه این کار حضرت دلایل مختلفی داشت:

اولاً:

براى رهبران الهى، حکومت هدف نیست بلکه وسیله ‏اى براى هدایت و احقاق حق مردم است. 
چنانچه در حال وصله زدن کفش خود فرمود：به خدا سوگند، همین کفش بى ارزش، برایم از حکومت بر شما محبوبتر است، مگر اینکه با این حکومت، حقى را به پا دارم و یا باطلى را دفع نمایم. (نهج البلاغه، صبحى صالح، خطبه ۳۳)
ثانیاً:

 امامت از حکومت جداست. امامت منصبی الهی است، و حکومت از شئونات امامت است. پس هر کسى را که خداوند به این مقام والا نصب کند، امام است، چه مردم بپذیرند و یا نپذیرند.
آنها از حضرت میخواستند که با معیارهای غلط دو خلیفه ی خود خوانده ی اول بر آنان حکومت کند و ایشان می فرمودند من سیره ی رسول خدا و قرآن را حاکم خواهم کرد و نه طبق اراده ی شما بلکه طبق فرمان خدا. و منظور حضرت اینست که اگر من حکومت را بپذیرم، تمام معیارهاى غلط گذشته و افراد نالایق را کنار خواهم گذاشت و قطعا این چنین کار براى شما سنگین خواهد بود، و شما تحمل این چنین عدالتی را ندارید.

 ثالثاً:

اگر امام (ع) در همان آغاز بیعت را مى‏پذیرفت، دشمنان و بویژه بنى امیه او را متهم مى‏کردند که درکشته شدن عثمان دست داشته است. و امام(ع)، این اتهام را از خود دور نمودند.

رابعاً:

 حضرت خواست که از این طریق، تعهد مردم را در برابر بیعت افزایش دهد. (نهج البلاغه، خطبه ۹۲)

 ۳. انتقاد از حاکم موضوعی بدیهی است. آزادی اظهار نظر و انتقاد در حیطه اخلاق و قانون، از ضروریات حکومت اسلامی است.

 ۴. بطور کلی در نظامهای اسلامی، کسانی که موافق نظام نیستند، تا زمانی که دست به اقدام بر علیه نظام نزده اند، در امنیت کامل و تحت حمایت حکومت اسلامی زندگی می کنند. اما زمانی که دست به شورش و برهم زدن امنیت جامعه باشند، وضعیت متفاوت خواهد بود.

طلحه و زبیر از بزرگان و سابقه داران اسلام بودند که طی سالهای طولانی بعد از رسول خدا، بنده ی مقام و ثروت شده و اموال فراوانی اندوخته بودند لذا نمی توانستند عدل علی(ع) و سهم مساوی با سایر مردم از بیت المال، را تحمل کنند و تا وقتی دست به جنگ و فتنه نزده بودند، امیرالمومنین از موضع نصیحت و مدارا با آنها برخورد می فرمود. ولی آنگاه که به شورش علیه حکومت دست زدند، حضرت مجبور به مقابله با آنها شد. نه اینکه بنشیند و شورش آنها را تماشا کند.

در زمانی که ایران توسط مسلمانان فتح شد بسیاری از آداب درباریان وپادشاهی ایران دربین عربها رواج پیداکرد مثل صله هایی که به حکومت تقدیم میکردند ویا کرنش و تعظیم و…دربرابر حاکم. البته همه­ی اینها صوری وحالت به اصطلاح تملق و ریاکارانه ای داشتند. بهمین دلیل حضرت، بعدازحکومتشان بشدت با این آداب به مبارزه برخواستند.

بعداز سقیفه امام در غربت بیشمار چندین شب حضرت زهرا(س) وحسنین را سوار بر مرکبی کردند وخانه به خانه در زدند وبامردم صحبت کردند که مگر غدیر را فراموش کردیده اید؟! و خواستند روشنگری کنند که مردم را ازجهالت خارج کنند ، اما سستی و رخوت و دنیا خواهی تا مغز استخوان مردم اثر کرده بود… و جز چهار نفر هیچ کس دست یاری به سوی امام دراز نکرد!!!