هر سخنی ارزش شنیدن و گفتن ندارد – زود باوری آفت بزرگ آگاهی است

آیا هر حرفی را باور و یا هر سخنی را منتشر کنیم؟

انسان در مقابل نعمتهای الهی مسئول است و بزرگترین آنها :

الإسراء : ۳۶   وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً

و از چیزى که به آن علم ندارى [بلکه برگرفته از شنیده‏ها، ساده‏نگرى‏ها، خیالات و اوهام است‏] پیروى مکن زیرا گوش و چشم و دل [که ابزار علم و شناخت ‏اند] موردِ بازخواست اند. (۳۶)

قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع‏ عَجَبٌ لِمَنْ یَتَفَکَّرُ فِی مَأْکُولِهِ‏ کَیْفَ لَا یَتَفَکَّرُ فِی مَعْقُولِهِ‏ فَیُجَنِّبُ بَطْنَهُ مَا یُؤْذِیهِ وَ یُودِعُ صَدْرَهُ مَا یُرْدِیهِ. (بحار الأنوار (ط – بیروت) ج‏۱ ؛ ص۲۱۸)

امام حسن مجتبی سلام الله علیه می فرمایند : عجیب است کار کسی که مراقب خوراک بدن خویش است امّا مواظب خوراک عقلی (یعنی اعتقادات) خودش نیست ، شکمش را از چیزهائی که برای وی مضرّ است می پاید ، امّا سینه اش را از آنچه که برایش ( برای اعتقادات و دینش ) مضرّ است نمی پاید . (یعنی به هر عقیده ای اجازه ی ورود و باور به روح و قلبش را می دهد)

انسان باید ورودی های اعتقادی خود را بیشتر بپاید . زیرا که :

جهل بزرگترین آفت بشریت است و تنها راه رستگاری و سعادت آگاهی است.

پس باید سخت مراقب بود . تا اطلاعات غلط که آفت آگاهی صحیح است و از هر میکروبی خطرناکتر است وارد سیسنم اطلاعاتی ما نشود .

حال چه باید کرد؟

ا- صدها مرتبه بیش از غذاهای مسموم مراقب اطلاعات و عقاید خطرناک باشیم. چون دشمن آن را با بهترین آرایش به ما قالب می کند و یا مانند عسل مسمومی توسط دوستان نادان مطمئنی به خورد ما می دهد ( مانند عسل مسمومی که با دست دوست به خورد مالک اشتر دادند و او را کشتند ) .

۲- هر چیزی را که خودمان بطور صد در صد به آن مطمئن نیستیم، از انسانهای آگاه و با بصیرت سئوال و از اصالت و صحتشان مطمئن شویم . قرآن در این مورد می فرماید :

النساء : ۸۳  وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى‏ أُولِی الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذینَ یَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّیْطانَ إِلاَّ قَلیلاً

و هنگامى که خبرى از ایمنى و ترس به آنان رسد، [بدون بررسى در درستى و نادرستى‏اش‏] آن را منتشر مى‏کنند، و [در صورتى که‏] اگر آن خبر را به پیامبر و اولیاى امورشان [که به سبب بینش و بصیرتْ داراى قدرت تشخیص و اهل تحقیق‏اند] ارجاع مى‏دادند، درستى و نادرستى‏اش را در مى‏یافتند [چنانچه به مصلحت جامعه بود، انتشارش را اجازه مى‏دادند و اگر نبود، از انتشارش منع مى‏کردند] و اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود، یقیناً همه شما جز اندکى از شیطان پیروى مى‏کردید. (۸۳)

دستور بررسی عقاید به اینگونه داده شده :

الحجرات : ۶  یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَنْ تُصیبُوا قَوْماً بِجَهالَهٍ فَتُصْبِحُوا عَلى‏ ما فَعَلْتُمْ نادِمینَ

اى اهل ایمان! اگر فاسقى خبرى برایتان آورد، خبرش را بررسى و تحقیق کنید تا مبادا از روى ناآگاهى گروهى را آسیب و گزند رسانید و بر کرده خود پشیمان شوید. (۶)

********************

: بعضی اوقات دشمنان دین برای مسخره یا گمراه کردن ما سر خط هائی به ما میدهند و ما را مشغول می کنند .

: بعضی اوقات دوستان ساده و نادان اطلاعات و اخباری را می پراکنند که از صحت و اصالت آنها آگاهی ندارند .

: دوست نادان و دشمن دانا چه ها که نمی کنند؟

: چاره چیست؟

: ۱- اولین درسمان : این است که تا مطمئن نشدیم باور نکنیم و تا مطمئن نشدیم هم نگوئیم.

: ۲- عقایددینی مان را در زمان غیبت امام زمانمان از مراجع دینی اخذ کنیم نه از هرکسی.

: ۳- تا خبری را هم از سایتهای مراجع تائید نکردند منتشر نکنیم.

: قبلا باید بدانیم که شیطان برای فریب متدینین از قرآن و احادیث هم استفاده می کند. لذا به صرف ظاهر اسلامی داشتن مطلبی را باور و آنرا منتشر نکنیم .

: هشیارباشیم هر سخنی را از هرکسی و از هر سایت یا ایمیلی بدون یقین شرعی به دیگران منتقل نکنیم .

کسانی که کلی گوئی می کنند و مثلاً می گویند : دانشمندان ثابت کرده اند…یا در فلان روزنامه و فلان مجله ایرانی یا خارجی نوشته اند که….حرفشان ارزش ندارد .

امیرالمؤمنین (ع) در خطبه ۱۴۱ نهج‌البلاغه می فرماید : بدانید میان حق و باطل جز ۴ انگشت فاصله بیشتر نیست. شخصی از حضرت سئوال کرد که منظور چیست؟ امام ۴ انگشتش را بین گوش و چشمش گذاشت و گفت: “باطل یعنی اینکه بگویی شنیدم و حق یعنی اینکه بگویی دیدم”. منظور اینکه حدسیات ملاک نیست، بلکه اطمینان شرعی ملاک است. اگر جامعه‌ای به صرف حدس و گمان حکم صادر کند، به سوی تباهی پیش می‌رود.